Gastvrijheid Krijgen
Gastvrijheid Verdienen
U kan mij geen groter plezier doen, dan te reageren op mijn opiniërende stukken. Gelukkig gebeurt dat vrij vaak: reisprofessionals posten commentaar, geven hun mening per mail of bellen mij rechtstreeks op voor een gesprek. Men is het vrij vaak eens met mijn zienswijze, maar in vele gevallen ook niet. Dat leidt steevast tot constructieve dialogen. Lovely part of the job.
Vorige week was het Manu Donck van Africa By Excellence, die reageerde. Eigenlijk ging het om een zijdelingse bedenking in een artikel, maar Manu pikte er terecht op in. In een pleidooi voor het vertrouwen in de echte professionals, als het gaat om organisatie van onderlinge contacten tijdens een event of op reis, wees ik er aan het einde van het artikel even op dat we ook onze klanten wellicht opnieuw moeten durven duidelijk maken, wat een voorrecht het is om ergens “te gast” te zijn.
De reactie van Manu Donck: “Ik reageer niet vaak op newsletters, maar de oproep tot sensibilisering vind ik heel terecht en wil ik mee onderschrijven. En zeker de opmerking dat onze klanten moeten beseffen dat ze - meer dan ooit - te gast zijn in het land dat ze bezoeken, met de beperkingen, begrenzingen en mankementjes die de huidige tijden met zich meebrengen. Misschien noopt dit de reiziger tot een flexibeler ingesteldheid, gezond verstand, meer respect voor hoe het er elders in de wereld aan toe gaat en het nederige besef dat er geen 100% sluitend draaiboek bestaat voor een reis in een vreemd land en dat bijgevolg niet het minste geringste per sé juridisch moet worden teruggevorderd.”
Deze reactie is wellicht een aanleiding om even verder in te gaan op het punt “ook gastvrijheid moet je verdienen”. Het ziet ernaar uit dat de huidige situatie omtrent de corona-verspreiding en de beschikbaarheid van vaccins op wereldniveau, eens te meer zal leiden tot een ongelijke wereld.
Landen uit de westerse wereld, hebben veel meer vaccins besteld dan nodig zal zijn, blijkt nu. De baas van de World Health Organization luidde onlangs de alarmbel. Hij wees erop dat solidariteit de enige manier is om wereldwijd uit deze crisis te geraken: solidariteit op nationaal niveau, en solidariteit op wereldniveau.
Die solidariteit is tot op vandaag zo goed als onzichtbaar. Aangezien we uit een “iedereen naar de reddingssloepen” situatie komen en volop bezig zijn om in Europa iedereen te vaccineren, werd er tot op vandaag niet veel aandacht besteed aan de landen met lage inkomens. Frankrijk was pas vorige week het eerste land dat Astra Zeneca dosissen uit de eigen voorraad ter beschikking stelde aan andere landen.
De corona epidemie heeft voor een ongekende situatie gezorgd. Het is pas sinds enkele weken, dat bij delen van de Europese bevolking, opnieuw vertrouwen is gekomen in een “normale”, opnieuw geopende samenleving op relatief kort termijn. Maar tot dan, was egoïsme troef. Dat is niet eens zo onbegrijpelijk: als je zelf in onzekerheid leeft, is het moeilijk om aan de anderen te denken.
Dat geldt dubbel en dwars voor de reisindustrie. Wij liggen met z’n allen op apegapen, en hebben onze cash zien wegsmelten. Wij kijken uit naar het moment dat we weer klanten over heel de wereld zullen kunnen sturen, en zo onze activiteiten weer zullen kunnen hervatten, onze bankrekeningen zullen kunnen aanvullen en onze schulden zullen kunnen terugbetalen.
Het moeilijke is, dat dit moment eraan zal komen in een medisch ongelijke wereld. Onze klanten zullen landen bezoeken, waar het virus nog aanwezig is – soms in zeer gelimiteerde mate, soms latent onder controle. Onze klanten zullen hun gedrag moeten aanpassen, in hun eigen belang en in het belang van de gastlanden.
Wellicht is dit een kans om minstens een deel van het toerisme te resetten, en om de nadruk te leggen op de kunst, om ergens te gast te zijn. Die kunst houdt in: respect voor de lokale regels en cultuur en vooral: een bepaalde nederigheid, in combinatie met dankbaarheid dat we op die bepaalde plek mogen aanwezig zijn. Als we ooit willen spreken van toerisme als een duurzame economische activiteit, is dit “gastvrijheid verdienen” er zeker een onderdeel van.
Een mooi bij-effect van deze (voor velen, niet voor allen) attitude-switch zou zijn, dat de categorie “verwende klanten met verwende klachten” vanzelf zou indunnen. Want een onderdeel van gastvrijheid verdienen, is er nooit van uitgaan dat je ergens kan rekenen op een 100% sluitend draaiboek, en dat je nooit kan vertrekken van een 100% in te lossen verwachtingspatroon. Dat beschreef Manu Donck ook, in zijn reactie.
Als we in de Benelux deze Covid-ellende te boven zullen gekomen zijn, zal een veranderde wereld op ons liggen te wachten. Laat ons er dan ook voor zorgen, dat wij het waard zijn, om die wereld te ontdekken.
Maar ondertussen is er niks mis mee om eerst opnieuw de woorden “omzet” en “rendabiliteit” te koesteren. Oh yeah.
reactie(s)