Lees maar. Er staat niet wat er staat.
Dit is een verhaal, dat wellicht zeer herkenbaar is. Ik heb de inspiratie gehaald uit een artikel in Knack deze week. Het gaat om een sector, waarin de winstmarges slinken en waarin vele spelers hun schulden zien oplopen. De verkooppunten in deze sector hebben het moeilijk, velen moeten sluiten. De leveranciers eisen steeds meer omzet, voor steeds kleiner wordende commissie. De sector zit in zwaar weer. Maar er is méér.
Een eigenaar van een verkooppunt: “Het is mijn passie. Als ik het alleen voor het geld deed, dan zou ik er beter mee stoppen. Ik weet niet of de volgende generatie bereid is om de zaak over te nemen. Het vet is van de soep, het is knokken om rendabel te blijven.” Herkenbaar? Lees verder. Er staat niet wat er staat.
In de sector is het aantal verkooppunten bijna gehalveerd is de afgelopen jaren. Een prominent lid van een beroepsvereniging: “Die trend zal zich in de volgende vijf jaar versneld verder zetten. De winstmarges van de verkopers kelderen. Een verkoper die vandaag gemiddeld 2 procent bruto verdient, danst op de tafel van vreugde. De meesten mogen blij zijn als ze netto nog iets overhouden.” Herkenbaar? Lees verder.
Bij alle verkopers hoor je dezelfde klaagzang. “We worden bijna gewurgd door de kwantitatieve en kwalitatieve eisen van onze concessiehouders, terwijl onze marges steeds kleiner worden. Maar we leven in een feodaal systeem: de leverancier is de leenheer, de verkoper de vazal.” Dit klinkt wellicht wat fors, maar is het herkenbaar? Lees verder.
De leveranciers klagen eveneens, want zij zien hoe hun distributienetwerk in gevaar komt. “Dertig tot veertig procent van de verkooppunten heeft financiële problemen, en we zitten in België met het dichtste verkooppunten netwerk ter wereld.” De verkooppunten hebben zich verenigd in aankoopverenigingen, maar dat is niet genoeg: “We willen meer zijn dan een aankoopcentrale, we willen samen nadenken over waar onze toekomst ligt” zeggen de groeperingen van verkooppunten. Herkenbaar? Uiteraard.
Dit verhaal gaat niet over de reissector. Het artikel in Knack ging over de automobielbranche. De “leveranciers” in dit verhaal zijn de autoconstructeurs, de “verkooppunten” zijn de garagisten en de concessiehouders. Het verhaal is hard, dit is blijkbaar een meedogenloze sector. Op Punch! in Gent op 10 september verwerk ik de vergelijking met –onder andere- de automobielsector in mijn presentatie. Want de situatie is herkenbaar, maar in andere sectoren wordt het spel véél harder gespeeld, zo blijkt. Alles is relatief, folks. Tijdens Punch! hoor je het hele verhaal. Over verplichte overnames van concurrenten, verplichte afnames van hoge volumes auto's, verplichte investeringen in hardware en software, en over noodzakelijke snelle verandering. Herkenbaar, maar dit gaat wel erg ver. Arme garagisten.
Reageer