De aanleiding voor de VVR was hun Algemene Vergadering, de benoeming van 2 nieuwe bestuurders en de “Four more years” verlenging van het mandaat van CEO Koen van den Bosch. De plek was de Brabantse Golf, en het event was een barbeque. Maar het was vooral een plek waar professionals elkaar konden begroeten, en van gedachten wisselen voor de piek van het zomerseizoen zal beginnen.
De VVR is alvast een groeiende en bloeiende organisatie, met regelmatige vernieuwing en verjonging, zo bleek nu weer. We vernamen ook dat de organisatie financieel gezond blijft – niet onbelangrijk in tijden van nood aan ondersteuning en herbronning.
Het regende, en dat was een kleine teleurstelling voor de organisatoren – een BBQ op een mooie juni avond kan magisch zijn – maar vreemd genoeg keken vele collega’s opgelucht buiten, naar de druilerige avondlucht. “Stel dat het nu uitstekend zomerweer zou zijn. Dat zou een slok op een borrel betekenen in het boekingsvolume”.
Als je zo’n zinnetje hoort, dan weet je dat je met ervaren rotten praat. We kunnen grote theorieën opzetten over trends en economische factoren, maar er blijven ijzeren wetten die alles overstijgen: goed weer aan het begin van het zomerseizoen is niet goed voor de last minute boekingen. Punt aan de lijn.
Er is nog iets anders dat onderwerp van gesprek was, tijdens de druk bijgewoonde VVR avond: de voorbije en waarschijnlijk komende stakingen. De gemoederen laaiden soms hoog op, van onmacht over boosheid tot onversneden woede. “Wat denken ze te bereiken? Willen ze nu echt de reissector treffen? Dan slagen ze daar aardig in.” Nog ééntje: “Het is echt waanzin. Er werken tienduizenden mensen in de sector, en enkele honderden kunnen de boel platleggen.”
Er wordt met spanning uitgekeken naar 25 juni, en velen vrezen een scenario waarin zo’n 75.000 reizigers zouden kunnnen gegijzeld worden, die woensdag. Ik zag een bedrijfsleider snel haar telefoon nemen, om nog even te checken of er net die dag een grote groep zou vertrekken. “Oef, niet op de 25e. Maar wel een tiental individuele reizigers”.
Er is frustratie over deze “Catch 22” situatie: zo lang niemand weet dat de staking zeker doorgaat, kan er niet geannuleerd worden. Er wordt met een bittere nasmaak terug verwezen naar de vorige keer, wanneer aan het einde van de namiddag pas bekend werd dat alles op slot zou gaan. “Ik had de sleutels van het kantoor al in mijn handen, en net toen ik mijn computer wilde uitzetten kwam het nieuws binnen. Op zo’n moment weet je: dit wordt een héél lange avond.” Nog een zin die we konden opvangen: “Mijn klanten waren aan het inchecken op de bestemming, toen het nieuws binnenkwam. Het was opeens paniek op alle fronten.”
Net toen ik het event wilde verlaten, stootte ik op een groep eminente reisagenten. Het gesprek ging over de Awards, en het doet elke keer veel deugd om weer eens te horen dat het door TRAVelMedia neergezette concept gewaardeerd wordt als grootse en belangrijkste sectorevenement, waar elk jaar naar uitgekeken wordt en dat in vrijwel alle agenda’s genoteerd staat. 21 November, Skyhall, Brussels Airport, by the way.
Bij het naar huis rijden bedacht ik onvermijdelijk dat ik binnen 6 maanden deze boeiende sector definitief verlaat. Tijdens het Gala van de Travel Awards zwaai ik nog een laatste keer naar iedereen, er zal nog een laatste “Hell, yes” bericht komen en zo zal ik als actieve professional de kerstvakantie ingaan, om er als 66 jarige gepensioneerde uit te komen. Is dit een raar gevoel? Hell, yes!
