Vorige week hebben we op verschillende plaatsen mensen, vooral jongeren, elkaar op gekende plekken in de steden zien opzoeken. Het patroon was, zowel in België als in Nederland, gelijkaardig: er wordt door kleine groepjes afgesproken op een openbaar plein of in een stedelijk park. Vervolgens komen er méér enthousiastelingen op af, er ontstaat al snel een menigte van vele honderden die drank, eten en muziek mee hebben. Tegen het uur waarop de avondklok luidt, komt er politie op af en de meesten gaan snel weg. Hardnekkigen worden geverbaliseerd.

De beelden komen op de sociale media en op TV, politici reageren met een maximum aan spierballengerol en –soms- een minimum aan begrip. Links en rechts klinken oproepen tot meer handhaving van de regels – desnoods met verstrengde politie controle.

Dat is volgens mij niet de manier om de komende weken door te komen.

Na een jaar wil vrijwel iedereen méér mensen kunnen zien, een bepaalde vorm van sociaal leven weer kunnen oppakken en –klinkt melig voor sommigen maar niet voor mij- gewoon gelukkig kunnen zijn, en dat geluk delen met anderen. Het tweede deel van vorige zin is trouwens een belangrijk onderdeel van de definitie van het woord “festivalgevoel”.

De bedoelingen van minstens 75% van de deelnemers aan deze spontane bijeenkomsten, zijn correct, en de bereidheid om dit te doen volgens de basis-corona maatregelen (mondmasker – 1,5 meter afstand, handen wassen) is groot.

Als de overheid dit zou inzien, dan wordt er veel mogelijk.

De noodzaak om buiten te komen en elkaar op te zoeken, liefst met een drankje en wat muziek erbij, is er nu eenmaal. Met de eerste opstoot van het liefste van de vier seizoenen, de lente, wil iedereen zoveel mogelijk genieten. Als je dit als overheid de kop wil indrukken in de komende weken, dan heb je een recept gecreëerd voor onbegrip en snel opborrelende boosheid. Als je vervolgens als overheid die boosheid de kop wil indrukken, dan heb je een recept gecreëerd voor onrust, opstand en een nare sfeer in de gehele samenleving.

Het kan ook anders.

Je kan er van uitgaan dat je het “enjoy the moment gedrag” beter faciliteert dan verbaliseert. Je kan ervan uitgaan dat “samenscholingen” (wat een archaïsch, militair klinkend woord is dat toch) tijdens de komende weken onvermijdelijk zullen zijn. Dat gaat om het festivalgevoel in het Vondelpark in Amsterdam, op het Sint Pietersplein in Gent of in het Stadspark in Leuven. Maar het gaat ook om weekend- dag uitstapjes naar zee, en naar wandeluitstappen in de Ardennen of de Veluwe.

Opvolging van de corona regels: veilig, en volgens de geest van de wet.

De geest van de corona-regels-die-geen-wet-zijn, is: laat ons de samenleving op een veilige manier organiseren, zodat het virus zich minimaal verspreidt, met als doel een normale samenleving binnen afzienbare tijd toe te laten. Blijkbaar moet de bevolking afzien, gedurende heel die afzienbare tijd. Tja, dan gaat op een bepaald moment de geest uit de fles.

Dat is in vele gevallen niet nodig.

De overheid zou zich begripvol kunnen opstellen, en ervan uitgaan dat de meeste mensen het goed voorhebben met de samenleving. Vanuit die instelling, kan de overheid de vele voorspelbare plekken waar mensen op voorspelbare momenten bij elkaar komen, op voorhand organiseren.

Schilder cirkels op het Sint Pietersplein, met een boodschap: “Zet je gerust neer, met mondmasker en op veilige afstand. Geniet ervan.” Leg vierkanten van boomstammen in het Vondelpark, met een boodschap: “hier is plaats voor jou en enkele vrienden, met mondmasker en op veilige afstand. Live the moment”. Even brainstormen en we vinden goed gefaciliteerde oplossingen voor alle plekken, en voor iedereen.

De maatschappij zou de overheid dankbaar zijn. De hardheid zou wegsmelten. Toch bij de overgrote meerderheid die het goed voorheeft met diezelfde maatschappij.

De kracht van begrip en positieve actie is vele malen groter dan de kracht van strengheid en meedogenloze handhaving.

Als we met een dergelijke instelling vervolgens samen de periode ingaan, dan krijgt het woord “versoepeling” een heel andere lading. Vandaag betekent versoepeling, telkens de sluizen openzetten. Dat betekent dat het water er in volle kracht door gaat, en dat je dit alleen kan tegenhouden door de sluizen weer te sluiten. Als er door de hier beschreven andere aanpak verder kan versoepeld worden, dan is de kans vele malen groter dat de boten rustig sluis na sluis doorvaren, zonder commotie of stress, blij dat ze na elke sluis weer een heerlijk stukje vaarwater kunnen bevaren.

Er moet wederzijds vertrouwen, meer mogelijkheid tot tederheid en veel meer begrip geïnjecteerd worden in de maatschappij. De overheid kan hier een dankbare, inspirerende rol spelen.

Volgens mij win je er ook stemmen mee.