Maandag: Om 4 uur loopt de wekker af. Dat is ongeveer 6 uur alvorens ik een beetje mens ben of überhaupt functioneer. Daar zijn ook minstens 2 koffies en iets zoet voor nodig - of een toverstaf. Vandaag geen Brussel of Kortenberg voor mij. Wel Brussels airport met Milaan als eindbestemming. Bonus van de dag: kennismaking met onze nieuwe collega, Inneke.

Enkele weken geleden kwam de naam ter sprake. ‘Guys, Inneke will be joining the team.’  De andere collega’s zijn enthousiast en ik staar als een koe naar een trein. Inneke is net als Oli, JC, Vicky en Eugenio ex-euram. Ik had al eens gepolst bij Vicky: ‘vinden we Inneke leuk?’ Er was geen twijfel over.

En het klopt wat Vicky zei. Inneke is een toffe. Er zijn van die mensen waar je instant mee klikt. Ik ben ook blij dat we samen de opleiding in Milaan aangaan. Een partner in crime om de Italiaanse metro te overleven. Om de Italiaanse collega's te overleven als semi-introvert. 

En blijkbaar ook om in onze vrije tijd wat carabinieri te spotten. Instagram heeft niet gelogen: they do not disappoint. Hallo spierballen in uniform.
Waar we een hele groep carabinieri zien staan zeg ik al lachend: 'hier zou ik mijn keuze wel kunnen maken. Maar met mijn pech eindig ik waarschijnlijk met die oude, kleine.' Waarop Inneke zegt: 'ja, en ik met die vrouw.' Zelfde humor, I like.

Mijn angst voor deze dagen was ongegrond. Niet alleen heb ik er een toffe collega bij, maar er blijkt ook een hele warme familie achter ons bedrijf te zitten. We worden onder de vleugels genomen van een Italiaanse mama. We leren en lachen en ontdekken (ook het lekkere Italiaanse eten).