De Travel Awards zijn achter de rug. De spotlights uit. En toch blijft er één zin nazinderen in mijn hoofd. Niet omdat ze het mooist klonk, wel omdat ze zó lang onuitgesproken bleef in onze sector: duurzaamheid mag renderen. Niet “ooit”. Niet “als het uitkomt”. Maar gewoon: ja. En misschien zelfs: het móét.

Voor de goede orde: De Sustainability Award International ging naar Center Parcs. Unaniem verkozen door het Travel Awards Expert Panel. Hun aanpak is geruststellend in zijn degelijkheid: een helder ESG-kader, concrete 2028-doelstellingen rond energie, water, afval en biodiversiteit, en certificering die niet stopt bij één vlaggetje aan de gevel maar breed uitgerold is over de parken. Dat is duurzaamheid als systeem, niet als campagne. Iberostar Hotels & Resorts eindigde tweede met “Wave of Change”. Ook daar: schaal én inhoud. Minder emissies, minder afval, en tegelijk een verhaal dat je gast niet verstikt met schuldgevoel maar meeneemt in een andere manier van reizen.

En dan komt TUI. Derde plaats, maar inhoudelijk de case die me het langst tot nadenken heeft aangezet. Omdat ze iets durven zeggen waar we in de reissector soms krampachtig omheen stappen: de ROI van duurzaamheid. De TUI gedachtegang kort samengevat:  Compensatie is een vergoeding, een schadeloosstelling. Een boom planten aan de andere kant van de wereld verandert de uitstoot van een vlucht naar Rhodos niet. Natuurlijk zijn er prachtige projecten die waardevol zijn op zichzelf, laat ons deze niet loslaten. Maar de échte kans voor onze sector ligt in de keten: in onze eigen operaties, onze eigen keuzes.

Wat TUI dan doet, vind ik slim omdat het zo nuchter is: een circulair fonds. Het TUI TIME TO SMILE Sustainability Fund werkt niet met eenmalige donaties of ver-van-mijn-bed-compensatie, maar met investeringen die terugbetaald worden en daarna opnieuw ingezet. Investeren, terugbetalen, opnieuw investeren. Keer op keer. En net dat maakt het zo sterk: het blijft draaien.

Hun voorbeeld is heel concreet. Een hotel investeert 50.000 euro in zonnepanelen. Terugbetaald op twee jaar. De energiebesparing vangt het grootste stuk van die aflossing op. En daarna? Daarna blijft die installatie nog jaren opbrengst leveren: financieel én ecologisch.

En daar zit voor mij de kern. We zijn geen non-profitsector. We zijn een commerciële industrie die wil verduurzamen, en dat is al moeilijk genoeg. Als we duurzaamheid enkel toelaten wanneer ze pijn doet, maken we ze klein. Als we durven erkennen dat rendement op duurzaamheid noodzakelijk is, maken we ze schaalbaar.

Misschien is dat wel de volwassen fase waar we naartoe moeten: minder schaamte over ROI, meer ambitie over impact. Duurzaamheid zonder rendement blijft vaak een project. Duurzaamheid mét rendement wordt een model. En modellen… die veranderen de wereld sneller dan goede bedoelingen.