Flashback naar 2012. In volle zomer verschijnt in de pers het bericht dat het Vlaams Parlement het reisbureaudecreet wil afschaffen. De vergunningsplicht voor reisbureaus, ooit bedoeld als waarborg voor consumenten, staat onder druk. De maatregel roept verdeeldheid op maar twee jaar later, in 2014, is het zover: het Vlaamse reisbureaudecreet verdwijnt. Voortaan volstaat het dat een reisaanbieder over twee verzekeringen beschikt en eventueel zijn beroepskennis kan aantonen via een diploma of ervaring. Een wettelijke licentie om reizen te mogen verkopen is niet langer vereist.

Wat betekent dat in de praktijk?

Dat een basisset administratieve voorwaarden volstaat om jezelf reisprofessional te noemen. Maar maakt dat iemand ook effectief een betrouwbare, goed opgeleide en verantwoordelijke reisagent? Niet noodzakelijk. In deze context kreeg het idee van zelfregulering vorm: als de overheid de lat lager legt, dan moet de sector zelf bepalen wat kwaliteit betekent.

De sector neemt initiatief

CERTA is géén minimumvereiste, maar een bewuste keuze voor kwaliteit en verantwoordelijkheid. Het label is gebaseerd op 19 heldere criteria die verder gaan dan het wettelijke kader. Ze bestrijken niet enkel juridische en deontologische aspecten, maar ook opleiding, duurzaamheid en transparante communicatie.

Een label door en voor de sector

Het interessante aan CERTA is dat het geen abstract keurmerk is opgelegd van bovenaf. Het is een collectieve denkoefening van binnenuit. Het biedt reisprofessionals de kans om te tonen dat ze meer doen dan het strikt noodzakelijke. Dat ze zichzelf kwaliteitsnormen opleggen die getuigen van respect voor de klant, voor de planeet en voor hun eigen vakmanschap.

De uitdaging van zelfregulering

Een label als CERTA werkt alleen als het gedragen wordt. Het vraagt tijd, reflectie en engagement van elk bureau dat zich laat certificeren. Maar tegelijk biedt het een krachtig antwoord op de vraag die in 2012 al klonk: Als de overheid loslaat, wie waakt er dan nog over kwaliteit?