Er is leven na de "kind reminder"
De wereld van Yelva

Als solo-mam met twee pubers en een huis in renovatie, kies ik mijn shopmomentjes wijs. Om 19 uur. Als alle deuren op slot zitten en alle goodies veilig aan de juiste kant van het uitstalraam blijven staan. Dan kan ik, handen en voorhoofd tegen het raam, smachtend kijken naar al dat leuks én toch nog geld overhouden voor rekeningen en eten. Bij gebrek aan discipline van mijn kant is dat het voorlopige plan van aanpak.
Ook deze week ging ik weer flaneren langs al dat leuks. Toen ik al bijna voorbij de vitrine was, zag ik toch iets lonken vanuit mijn ooghoek. Een koffietas. ‘Zet het op mail.’ Voor ik het besef, lach ik luidop. Inside joke.
Als complete nitwit belandde ik in een reisbureau. Niet wetend dat ik er 11 jaar zou blijven en ik mijn beste vriendin daar zou leren kennen. Eerst als skinny bitch (nee, het was geen liefde op het eerste gezicht), dan als collega om te eindigen als besties.
Soms uitersten, soms aanvullend. Maar altijd good vibes. Zij was sociaal, ik had wat tijd nodig om los te komen. Zij belde voor alles, ik mailde. Tot haar grote frustratie.
Klacht? Ik stuurde een mailtje. Preferenties? Ik stuurde een mailtje. Prijs opvragen? Ik stuurde een mailtje.
Ik had ook een beetje last van uitstelgedrag. Dus soms dubbelcheckte ze even: is er al antwoord daarvoor? Nog geen antwoord. Bel er dan even voor. En ik stuurde een mailtje (ik heb graag alles op papier en ik ben soms een struisvogel.). De volgende dag vroeg ze dan langs haar neus weg: ‘en, wat zeiden ze?’ En dan moest ik schoorvoetend toegeven dat ik niet de telefoon had genomen maar een mailtje had gestuurd. ‘Kind reminder’ - waarschijnlijk mijn meest gestuurde mail ever als reisagent.
‘OMG!! Bel toch gewoon.’ Ze zei het terwijl ze net geen hartaanval kreeg. Dan checkte ik eerst hoopvol mijn mails (hardnekkig, I know). Dan was er geen andere optie meer en moest ik wel bellen. Dat deed ik dan ook. Meestal met een klein hartje… om achteraf te denken: goh, dat ging inderdaad snel.
Maar zo ging het dus ongeveer 11 jaar.
Intussen zijn we 5 jaar later. 5 jaar ouder, dat ook. En ik betrap mezelf er ineens op dat ik mensen bel. Spontaan. Om een mailtje te overlopen. Om informatie te dubbelchecken. Om bijkomende info te vragen zodat ik mijn offerte sneller kan versturen. En de babbeltjes met de reisagenten zijn een fijne extra.
Little did I know, ze had al die tijd gewoon gelijk!
reacties