In mijn vorige stuk schreef ik over een groep mannen die ik op een vlucht naar Servië achter mij hoorde praten. Ze waren op citytrip naar Belgrado — op aanraden van ChatGPT, zo bleek. Een nieuw type reiziger, dacht ik toen: de eerste generatie AI-reizigers.

Toeval wil dat ze op de luchthaven opnieuw tegenkwam. En dat gaf me meteen de kans om de vraag van mijn collega Wiet te beantwoorden: “Waarom heb je hen toen niet gewoon gevraagd welke prompt ze gebruikten?”

Dus dat deed ik.

Hun verhaal begon, zoals zoveel goede verhalen, op café. Tijdens de verjaardag van één van hen — in Aalst, waar anders — kwam het idee op tafel om nog eens een trip te plannen met de vrienden. Maar ze hadden zowat alles al gedaan. Barcelona, Lissabon, Parijs, Amsterdam, Praag, zelfs Riga. Ze wilden iets anders, maar niemand wist wat.

Tot iemand voorstelde: “Vraag het aan ChatGPT.”

En veel magie zat er niet in de prompt. “Waar kunnen we met een paar vrienden naartoe voor een originele citytrip — niet te duur, goed nachtleven, en goedkoop bier?” En daar kwam Belgrado als suggestie uit.

Ze hebben nog even getwijfeld, maar toen ChatGPT het antwoord verder motiveerde met verhalen over de cafés en discotheken aan de Donau — was de beslissing snel genomen. Een paar klikken later waren de vluchten geboekt en het hotel vastgelegd.

Ze hadden een super geslaagde trip achter de rug. Ze hadden zich laten leiden door het plan dat ChatGPT had uitgestippeld: een handvol bezienswaardigheden, enkele restaurants, en een avondprogramma. “Lonely Planet noemt het nachtleven hier het beste van Europa,” zei één van hen. “En we kunnen dat bevestigen.”

Wat mij opnieuw vooral trof, was de vanzelfsprekendheid. Geen van hen beschouwde het gebruik van AI als iets bijzonders. Ze hadden gewoon een hulpmiddel gebruikt — zoals je vroeger een vriend belde die veel reisde, of een gids opensloeg.

Kortom: stof voor ons, reisindustrie professionals, om over na te denken… 

PS. @Hans: ze kenden jou niet ;-)