Leuke anekdote van vorige week vrijdag. Ik had een interview met Gualtiero, Managing Director van CroisiEurope België en Nederland, in het kader van ons Captains of Industry magazine dat dit najaar verschijnt. Nog voor we begonnen had hij een straf verhaal klaar:

“Luister, ik heb al veel meegemaakt, maar gisteren was toch wel héél speciaal. We hadden een groep klanten van La Libre Belgique die vanuit Brussels-Zuid vertrok voor een riviercruise vanuit Lyon. Het waren mensen met ervaring en veel zin in de reis, maar je weet hoe dat gaat met bagage: koffers tillen en door stations slepen is niet altijd evident. Dus besloot ik zelf naar Brussel te gaan om een handje toe te steken bij het inladen.

Aan het begin verliep alles vlot. Maar plots klinkt door de luidsprekers: ‘Verandering van spoor.’ Uiteraard: helemaal aan de andere kant, mét trappen. Dus ik begin samen met de mensen te sjouwen en te sleuren met die koffers om de hele groep tijdig op de juiste Eurostar te krijgen.

Aan de deur stond de controleur, zoals altijd. Ze vroeg naar de tickets, en ik zei: ‘Nee, nee, ik reis niet mee, ik help alleen de mensen met hun bagage.’ Geen probleem, zei ze vriendelijk. Ze vond dat eigenlijk nog wel sympathiek. Dus ik zet alles netjes bovenop de rekken, wil uitstappen… en pats, de deuren gaan dicht.

En daar zat ik dan. Ik heb in mijn leven al vliegtuigen gemist, ik heb al treinen gemist, maar op een trein zitten die ik eigenlijk níet moest nemen, dat was me nog nooit overkomen. Voor ik het goed en wel besefte, reed ik mee naar Lyon. Daar had ik even niet op gerekend.

Gelukkig was de sfeer opperbest. De reizigers vonden het eigenlijk wel leuk dat ik onverwacht mee was. Ze deelden zelfs hun boterhammetjes met me. En weet je wat? Voor hen was dit meteen een verhaal. Nog maar net vertrokken, en ze hadden al een avontuur te vertellen.

Ik moest die avond wel op een event in Brussel zijn, dus dat heb ik helaas gemist. “

Kijk, dat noem ik pas toewijding. The extra mile, letterlijk. Een event in Brussel mislopen omdat je per ongeluk met je klanten naar Lyon rijdt – het staat nergens in een functiebeschrijving, maar het zegt alles over de spirit in onze sector.

Zulke verhalen duiken keer op keer op in interviews en op netwerkmomenten. Ze tonen hoe sterk de menselijke kant van toerisme is: betrokkenheid, improvisatie en vooral de wil om reizigers écht te ontzorgen. Ik hoor vaak dezelfde leuze: "wij zetten onze klant centraal". En vaak is dat dan moeilijk uit te leggen. Wat bedoel je hier nu precies mee? Wel, dit soort verhalen maakt alles duidelijk. Het zijn precies die anekdotes die onze sector kleur geven.

Misschien moeten we er maar eens een boek over schrijven…