Na Oekraïne gaat het nu om  het grondgebied dat sinds 1948 (en eigenlijk al eerder) één groot kruitvat is: het deel van het Midden Oosten dat aan de Middellandse Zee grenst. De term “one liner” was toen nog niet uitgevonden, maar de kreet “Een land zonder volk voor een volk zonder land” werd aan zoveel mensen toegeschreven, dat we vandaag niet weten wie het met welke bedoeling heeft uitgesproken. En zo is het hele conflict uitgemond in een poel van haat, waarbij de mens zich van zijn slechtste kant laat zien. Net zoals in Oekraïne. En in Afghanistan. En in delen van West Afrika. En in bepaalde landen in Zuid-Amerika. En soms, als je bepaalde figuren hoort, zelfs in België.

Tja, de planeet is een fantastische uitvinding maar zolang het beheer aan mensen wordt overgelaten, zal het nooit helemaal goed gaan. Want er is die godverdomde emotie, die al het goede en al het slechte in ons kan laten bovenkomen. De ambitie van pakweg een dictator is ook op emotie gebaseerd. Om maar een voorbeeld te noemen. En als iemand mijn kind aanraakt, staat deze nochtans redelijk vriendelijke man ook niet in voor de gevolgen.

Terug naar het toerisme.

De aarzeling bij sommige consumenten om vakanties naar onder andere Egypte te boeken, of de plotse wens om een geboekte vakantie in een bepaalde streek te annuleren, is helemaal niet gebaseerd op het bovenstaande. Een en ander is niet gebaseerd op angst, of op een rationele of emotionele overweging.

Het is gebaseerd op domheid, gebrek aan kennis en een stuitende intellectuele luiheid.

Mijnheer of mevrouw de gemiddelde consument, heeft ergens iets horen waaien over een oorlog in Israël. Diezelfde “Mr Average” heeft op de sociale media koppen zien passeren met “Egyptische grensstrook”. En er was ergens een TikTokje dat iets zei over de Tunesische nationaliteit van de terrorist in Brussel, terwijl diezelfde consument vloekte dat “die domkoppen de match hebben stilgelegd – net nu het spannend was!”.

Vervolgens zegt iemand: “maar jij ging toch naar bestemming X op vakantie? Zou je dat wel doen, met alles wat er gebeurt?” Die iemand heeft even weinig kennis van de feiten, maar ach, na de tweede Duvel is iedereen bondscoach. En opiniërend specialist.

Vandaar dat nu de boekingen voor onder andere Egypte ineen stuiken, en er aanvragen zijn voor annulatie of wijziging van bestemming. Om even Sofie Vandendriessche van TUI te citeren: “En tegelijkertijd zien we dat er nog elke dag boekingen binnenkomen voor Egypte, zowel voor Hurghada, Sharm als de andere bestemmingen.”

De annulerende en wijzigende toeristen zijn vaak zelfs niet echt dom: erger nog, ze gaan met een ondraaglijke lichtheid door het leven, en bekijken hun vakantieboeking op dezelfde manier als een bestelling online: even iets uitkiezen, en als het ons daarna niet echt aanstaat, om welke reden dan ook, sturen we het toch gewoon terug?

 Die wufte, oppervlakkige relatie met de waarde van de aangekochte dienst is een probleem geworden, dat door de -terecht!- soepele annuleringshouding van vrijwel alle spelers tijdens en net na covid, nog versterkt werd.

Er is maar één goede kant aan deze oppervlakkige levens- en consumptiehouding: zodra het conflict in Israël bedaart en de media zich op iets anders storten, vergeet die consument zeer snel weer wat er gebeurd is – vooral omdat hij/zij nooit echt geweten heeft, wat er gebeurd is. En dan waggelen we met z’n allen weer verder. Wij opgelucht, de bestemming opgelucht en de consument – tja, die is niet opgelucht. Die is gewoon heerlijk onwetend. En blij, wat de prijzen aan de benzine pomp dalen weer lichtjes. 5 eurocent verschil! Aanschuiven maar, om uiteindelijk 4 € profijt te doen. Stop deze wereld, ik wil eraf.