Vorige week belandde ik in een gesprek met een groep jongeren over weekendwerk. Het gaat over mensen die al in het beroepsleven staan. Geen jobstudenten. Hun stelling was duidelijk: liever niet. Het weekend is voor hen geen restcategorie na de werkweek, maar de kern van hun leven. Daar horen vrienden, familie, sport en vrijheid bij. En uit rondvraag bij reisagenten wordt dit alleen maar bevestigd. Het wordt steeds moeilijker om jonge mensen te vinden die in het weekend willen werken.

Mijn eerste reactie was intsinctief. Nog net niet met de vinger in de lucht: "Vroeger was weekendwerk geen keuze maar een evidentie. Je bewees je inzet door paraat te staan op de drukste momenten. Onze sector lééft op zaterdag en zondag: luchthavens draaien, cruiseschepen vertrekken, hotels lopen vol, klanten hebben enkel tijd in het weekend om langs te komen, beurzen,... Zonder weekendpersoneel zou de reismachine haperen. Het hoorde bij de deal, punt." Goed wetende dat ik destijds ook vaak gesakkerd heb als ik 's zaterdags moest opdraven, maar tijdens mijn argumentatie leek ik dat allemaal te vergeten.

De jongeren lieten zich niet overtuigen door nostalgie of beroepseer. Ze brachten argumenten die moeilijk weg te wuiven zijn. Velen hebben bij hun ouders de burn-out al zien toeslaan. Hoe vaak hebben ze al niet gehoord: "Als ik opnieuw mocht beginnen, zou ik minder werken en meer van het leven genieten." Ze wezen mij op de waarde van gemiste opportuniteiten: een verjaardag, een spontaan weekendje weg, een vriendschap onderhouden. Ze zien dat een leven waarin werk altijd voorrang krijgt niet duurzaam is. Voor hen is balans geen luxe, maar een voorwaarde om überhaupt te kunnen blijven functioneren.

De sector kan het zich niet veroorloven om stil te vallen in het weekend. Maar de vraag is of wij jongeren kunnen blijven dwingen in een ritme dat zij fundamenteel afwijzen. Misschien zijn we getuige van een generatie die niet minder gemotiveerd is, maar simpelweg weigert de fouten van de vorige generatie te herhalen en zien zij scherper hoe de toekomst van werk eruit zou kunnen zien.

Centrale vraag daarbij: hoe kunnen we eenzelfde inkomen blijven genereren door minder te werken?