De stakingen bij het spoor blijven duren. Het lijkt er steeds meer op dat pendelaars en reizigers een en ander lijdzaam ondergaan. Er is ergens begrip voor de stakers, maar tegelijkertijd weet iedereen dat de regeringsmaatregelen voor een brede laag uit de samenleving het leven niet makkelijker zullen maken.

Dat de spoorvakbonden zwaar overdrijven, is voor mij zeker. Dat er heel wat lange weekends en extra dagen met het gezin worden gecreëerd door de “actievoerders” is even zeker. Nog een zekerheid: elke vakbond -en er zijn er blijkbaar meer bij het spoor dan wij wisten- moet en zal een “moment” opeisen.

Het resultaat is dat de klant van de nationale spoorwegen, de reiziger, slecht behandeld wordt. Het verbaast mij hoe men, na weken van afgeschafte, verkleinde en verdwenen treinen, dergelijke peststakingen lijdzaam ondergaat.

Het leidt immers tot situaties, waarbij ik me spontaan afvraag: wat zou er gebeuren als wij, de georganiseerde reisindustrie, dit zouden flikken? Er wordt, met de reisindustrie in het vizier, op het hoogste niveau regelmatig gedebatteerd en geïnterpelleerd over de “Rechten Van De Reiziger” – vaak onder druk van consumentenorganisaties zoals het al jaren miljoenen verliezende Test Aankoop.

Situatie: het is een late namiddag tijdens de werkweek, en je bent plots door een dringende gebeurtenis verplicht om vanuit Amsterdam terug naar je woonplaats in België te keren. Het moment dat je de beslissing neemt, is ongeveer 20.00 ‘s avonds. Nog snel op de laatste Eurostar springen is geen probleem, die komt iets voor elf aan in Brussel Zuid, aansluitingen naar grote en middelgrote steden zouden geen probleem mogen zijn, eventueel met wat omrijden.

Pech, echter: het is dinsdag en dat is zowat de vaste stakingsdag van de spoorvakbonden geworden. Bij aankomst in Brussel Zuid blijkt dat de eerstvolgende trein om 00.30 woensdagnacht vertrekt (richting Luik) , en dan pas enkele uren daarna een treinverkeer van enige omvang op gang komt.

Wachten in Brussel Zuid dus. Geen spoorwegpersoneel aanwezig, loketten hermetisch gesloten, enkel spoorwegpolitie – zichtbaar present, gelukkig maar. Je waagt je even buiten het station, maar dat is duidelijk geen goed en geen veilig idee. Niet dat het binnen het staion aangenamer of veiliger is. Je wordt aangesproken door opdringerige taxichauffeurs, je bent getuige van oplopende discussies tussen dronken en met weet-ik-wat opgespoten agressieve personen.

Ondertussen tel je zo’n honderd wachtende reizigers – gezinnen, kleine en grotere groepjes, jongere en oudere mensen- die proberen de tijd de doden. Het is opvallend hoe iedereen de perimeter van de spoorwegpolitie opzoekt: een veilgheidsgevoel is ver te zoeken.

Het is op zo’n moment dat ik even denk aan de onvermijdelijke vertragingen door diverse redenen die weer zullen plaatsvinden op diverse luchthavens tijdens dit zomerseizoen. Het wordt weer zeer druk, en het kan niet anders dat het af en toe misgaat. Reizigers zullen soms enkele uren moeten wachten, en soms een dag langer onderweg zijn dan gepland. Communicatie zal stroef zijn af en toe, en meestal per SMS verlopen. Video’s, gemaakt door “gedupeerde” reizigers zullen naar redacties verstuurd worden – die ze gretig zullen publiceren.

Ik heb vorige week dinsdagavond in Brussel Zuid niemand een video zien maken. Ik heb er ook geen artikels in de pers over gelezen. Morgen is het dinsdag, en wordt er weer gestaakt. Ik heb het opgegegeven, de frequentie te volgen.

Tientallen mensen kwamen vorige week vragen aan de aanwezige veiligheidsmensen van het spoor, “of de aangekondigde treinen toch wel zeker zouden rijden”. “Wij denken het wel, maar zeker ben je deze dagen nooit” was het vriendelijke en goed bedoelde antwoord.

Wij zouden het eens moeten riskeren.