Tijdens een recent TUI congres in Antalya maakten we een uitstap naar Cappadocië. Wie er ooit geweest is, begrijpt meteen waarom die regio wereldwijd blijft fascineren. Een landschap dat nergens anders bestaat, ondergronde steden, valleien, zonsopgangen vol luchtballonnen. Esthetisch, cultureel en emotioneel sterk.
En toch viel mij één opmerking van onze lokale gids Yasir op. Hij ziet vandaag nauwelijks nog Belgische groepen. “Vroeger wel,” zei hij. “Vooral rondreizen. Maar de laatste jaren bijna niet meer.”

Die opmerking raakt eigenlijk een bredere realiteit in onze sector. Niet alleen over Cappadocië, maar over hoe we reizen vandaag organiseren en verkopen.

Want wie iets langer meegaat in de sector, weet dat het vroeger anders was. In de jaren tachtig en negentig waren er in België verschillende, vaak kleinere touroperators die Turkije structureel in hun aanbod hadden. Rondreizen maakten daar vanzelfsprekend deel van uit. Niet als niche, maar als kernproduct.
Het klassieke scenario was herkenbaar: eerst ontdekken, dan ontspannen. Een rondreis door Turkije — Istanbul, Cappadocië, Efeze, Pamukkale — en pas op het einde enkele dagen strand aan de kust. Het strand was de afsluiter, niet het vertrekpunt.

Vandaag is dat model vrijwel volledig omgekeerd. Het strand is het product geworden. De rondreis, als die al nog bestaat, is een optionele aanvulling of een niche-aanbod aan de rand van het programma.

De snelle conclusie zou zijn: de Belg wil niet meer rondreizen. Hij kiest voor comfort, eenvoud en all-inclusive. Maar dat verhaal klopt slechts gedeeltelijk.

Wie internationaal kijkt, ziet dat Cappadocië vandaag populairder is dan ooit. De regio trekt bezoekers uit meer dan 150 landen. Japanners, Brazilianen, Koreanen, Amerikanen. Markten waar cultuur, langeafstand en beleving centraal staan. Dat alleen al toont aan dat de aantrekkingskracht niet verdwenen is.

Ook bij jongere reizigers leeft Cappadocië sterk. Het is een van de meest gedeelde bestemmingen op sociale media. De ballonvaarten zijn uitgegroeid tot een wereldwijd visueel icoon. Voor een generatie die reist vanuit inspiratie en beeld, is Cappadocië bijna een droomdecor. Alleen: dat succes speelt zich grotendeels af buiten het klassieke Belgische massakanaal.

En daar zit de kern van het probleem.

We verwarren vandaag wat goed verkoopt met wat mensen willen beleven. Het dominante reismodel beloont schaal, eenvoud en voorspelbaarheid. Chartervluchten, vaste rotaties, resorts die alles in één product bundelen. Turkije is daarin uitgegroeid tot een schoolvoorbeeld. Antalya, Belek, Side. Perfect georganiseerd. Operationeel efficiënt. Commercieel logisch.

Maar Cappadocië past niet in dat model. Het vraagt uitleg. Timing. Flexibiliteit. Combinaties. Een andere logistiek. Het is weersafhankelijk, minder schaalbaar en moeilijker te automatiseren. Precies daarom paste het vroeger wél in een landschap van kleinere operators, meer divers aanbod en een sterkere rol voor advies.

Het gevolg is vandaag paradoxaal. Een bestemming kan wereldwijd relevanter zijn dan ooit, en tegelijk op de achtergrond geraken in het Belgische aanbod.

En daarmee raakt dit verhaal ook aan de rol van de reisagent.

Vroeger was de reisagent een routebouwer. Iemand die uitlegde hoe een bestemming in elkaar zat. Hoe je Istanbul combineerde met Cappadocië. Hoeveel nachten je nodig had. Wat logisch was, wat niet. Rondreizen waren bij uitstek het terrein waar expertise zichtbaar werd.

Vandaag is die rol verschoven. Het gesprek gaat vaker over vergelijken dan over opbouwen. Over welk hotel, welk concept, welk label. De reisagent selecteert binnen een vooraf gedefinieerd kader, in plaats van dat hij het kader mee tekent. Dat is geen waardeoordeel, maar een logisch gevolg van het productmodel dat dominant werd.

Cappadocië is bij uitstek een bestemming die advies vraagt. Dat ze op de achtergrond verdwijnt, is dus niet alleen een commerciële keuze, maar ook een symptoom van een verarmd advieslandschap.

De interessante vraag is daarom niet of de Belg zijn nieuwsgierigheid verloren is. Die vraag wordt weerlegd door internationale bezoekersstromen, sociale media en individuele reispatronen. De vraag is of ons reissysteem die nieuwsgierigheid vandaag nog voldoende faciliteert.

Turkije toont dat spanningsveld haarscherp. Aan de ene kant een extreem succesvol resortmodel. Aan de andere kant een culturele regio die wereldwijd bewondering oogst, maar steeds minder zichtbaar is in het massakanaal.

Cappadocië verdween niet uit de interesse van de Belg. Het verdween uit een reismodel dat ooit begon bij ontdekken en eindigde aan zee — en vandaag precies omgekeerd werkt.

Ik begrijp de oproep van Yasir: "Beste reisagent, vergeet niet om Cappadocië voor te stellen aan je klanten." Hij heeft gelijk. Deze plek is te mooi om links te laten liggen.